Herder og vävnad

Som barn vistades min äldre syster och jag, om somrarna, som regel på landet hos vår underbara mormor. Alla dagar gick vi till sjön och badade. På vägen gick vi alltid förbi en gård med några uthus, där man arbetade men inte bodde. Dörren till ett sådant hus stod en dag öppen när vi gick förbi. Ja, jag gick inte förbi utan stannade. Det som fick mig att stanna var ljudet som en kvinna åstadkom när hon slog till bommen. Kvinnan vävde. Hon vävde trasmattor som var så vanliga i alla hem vid den tiden.
Väva, tänkte jag, det skall jag göra när jag blir stor!
Så skedde men innan den dagen rann upp skulle jag fylla femtio år. Åren 1983 till 86 bodde jag i Skara, Sverige. Min syster Gunilla hade en väninna som hette Sigrid, kallades “ mormor Siggan”. En underbar människa och… hon vävde, det jag vill kalla konstvävnad. Nu såg jag min chans.

Siggan rådde mig att gå till en affär, helt nära min bostad, för att köpa en passande ram med alla tillbehör och garner, kanske några motiv som hon trodde att affären saluförde. Detta gjorde jag. Siggan hjälpte mig att varpa och så var det bara att sätta igång och roligt var det, väldigt, väldigt roligt. De nästa tjugo åren vävde jag otroligt mycket allt ifrån konstvävnad till praktiska saker som dukar av alla de slag, stora matsalsdukar, gardiner, plädar till och med trasmattor men då hade jag köpt en stor vävstol.

Kommen åter till Island såg jag en dag i tidningen att Heimilisiðnaðarskólinn auglysti námskeið i jurtalitun. Það verð ég að læra hugsaði ég með mér och hringdi til þess að fá nánari upplysingar, sérstaklega ef það væri hægt að stunda þetta hemma i eldhúsinu. Ja, var svarið en þu verður að passa þig á að alltaf nota sér pottar, úr stáli, ekki ál þvi álpottar litar frá sér, och önnur ilát. Þetta var það sem ég vildi vita og það verð ég að seigja, námið var mjög áhugavert, fór strax að kaupa stóra stálpotta og allt annat sem þurfti til. Það var ekkert smá sem ég þurfti að kaupa en gaman var það.
Nu vissi ég hvaða grös ég þurfti að tina. Það var mjaðjurt, mariustakkur og birki sem ég klifti beint af trjánum. Önnur litarefni þurfti ég að kaupa, krapprot, indigo och cokkenill och efni till að “ sköna “ (skira) liti eða gera þá dimmri tillika med bindiefni… og auðvitað garn. Það mesta af þessu pantade ég frá Sviþjóð.
En, það er töluverður undirbúningur áður en maður getur farið að vefa, ég á við að koma uppistödunni i vefstollin, siðan þræða hvern þráð i haföldinn och siðast hnita garnið fast við slána. Þegar öll þessi undirbúningsvinna lýkur, þá getur maður byrjad að vefa.
Ég byrjaði med værðarvoðir i mismunandi litum och mikið var það gaman að sjá þegar vefin byrjaði vaxa fram i vefstollin.

Hvað varðar listvefnað svo keyfti ég aldrig nein munstur. Það hefði ekki átt við mig, vanur teiknari sem ég var.
Af allt það sem ég hef ofið á ég sára litið sjálfur… eins og fyrsta myndin og nokkrum dúkum.